Rakonteto de Lázaro Ochoa

Inter malkonatuloj kaj junaj kelnerinoj mi manĝis la lastajn pasteĉojn kaj trinkis kafon ĉe mia prefera kafejo de Havano, tre proksime al la Nacia kapitolo; kiam mi sentis tiun parfumon, ŝian parfumon. Nemovebla mi estis inter pensoj, preskaŭ magikaj de memoroj kaj revoj, preskaŭ forgesitajn pro multaj jaroj. Mi ne povis daŭri kun mian manĝaĵon aŭ apenaŭ pensi, estis multaj emocioj dum tro malmulta tempo.
Mi sentis malfeliĉa, laca kaj iomete maltrankvila; ne povis kredi ŝian prezenson en tiu loko, en mia loko, kie neniam mi estis kune kun ŝi ĉar ĉiam kredis ke ne estus inda loko pro sia eleganteco. La odoro ludis kun miajn sensojn, estis kiel se mi povus tuŝi ŝin; sia virina imagaĵo, bela kaj blonda estis prescaŭ reala en mia menso.
Poste de tiom jaroj, jam mi forgesis ŝian visaĝon, sed en tiu momento mi povis vidi ŝin kiel se estus la unua fojo. Dankon al Dio mi sciis ke estus nur malbona ludo de mia menso. Sed ankoraŭ mi sciis ke tiu estis ŝia parfumo, sciis ke ne estis ebla sia prezenso en tiu loko. Ŝi foriris al Usono de multaj jaroj antaŭe kaj se revenus, ne venus al la plej malkonata kafejeto de Havano.
Kiam fine mi sentis mian koron kaj miajn sensojn estis plene normalaj, kaj ŝia imagaĵo malaperis; mi decidis lasi la lokon kie apenaŭ mi povis havi oksigenon ĉar ŝia aromo estis plene en la aero.
Mi pagis mian fakturon, kaj time estaris, time pro la eblo de ke ŝi estus tie… sed ne, eĉ nek estis blondulino en la salono, tiel mi pensis. Kiam mi eliris al la strato, la klimo estis malvarmega, la ŝielo havis multajn nubojn kaj mi pensis ke ĝi ne estis sufuŝe granda, almenaŭ ne por la nuboj.
Subite, mi aŭskultis malfortan vokon kiu pronocis mian nomon per glaca voĉo… kaj… ŝia hararo jam ne estis blonda.

Rakonteto de Lázaro Ochoa

Plene sen zorgon, ambaŭ ĝuas de la plejn grandan plezuron ke nur povas eksisti inter du korpoj kiuj volas senti la miro de la amoro. Ili tuŝas kaj ĝuas siajn korpojn sen koni pri mia kaŝa ĉeesto inter la altaj herboj. Mia kamuflo inter la plantoj kaj arbustoj permesis min vidi sen temi, ĉar neniu povus vidi min. Tiu spektaĵo estis vere bela momento, la natura amo sen artifikoj ĉiam estis mia prefera teatraĵo.
Ama teatraĵo digna de aperi en la plej grandaj kaj famaj teatroj de la mondo, digna de aperi en ĉiu kinejo de ĉiu lando kiel vera ĉefverko. Tiu momento estis nur dankon al la perfekta lerto por ami ke Dio donis al ĉiu kreitaĵo sur la tero, kaj hodiaŭ mi estas atestanto de tio. Vidi por mi estas kiel partopreni, mi sentas min kiel se estus parto de la natura danco, de la biologiaj deziroj.
Poste kelkaj minutoj —por mi preskaŭ eternaj minutoj— jam mi ĉio konis pri la konduto de la pasia paro. Sed, subite la virina figuro kruele mordas la kapon de sia paro, granda peco de haŭto elŝiras de sia visaĝo. Nur ekas, kaj multaj mordoj elŝiras multajn aliajn pecojn de haŭto kaj muskoloj. Strange sia vira paro nenion sentas —almenaŭ tio aspektas— kaj la seksumadon normale kontinuigas. Mi konfuze eliras de inter la altaj herboj, jam ili vidas min sed nenion faras.
Krude, per miaj ŝuoj mi kunpremas ilin kontraŭ la grundo ĝis senti kiel eksplodas siajn malfortajn korpojn, kaj siaj internaĵoj estas sterko por la tero.
—Definitive, la entomologio ne estas por mi!